Το αληθινό πρόσωπο της Γερμανίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι βαθιά ταξικό.
Η παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι, η φτώχεια, η ανεργία, η μη δυνατότητα πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας, η καταπίεση, η αβεβαιότητα για το μέλλον -όλα παιδιά του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος στο οποίο ζούμε- σπρώχνουν εκατομμύρια εργαζομένων στη μετανάστευση και την προσφυγιά. Νέες και νέοι, οικογένειες με παιδιά, εργαζόμενες και εργαζόμενοι με ειδίκευση ή χωρίς εγκαταλείπουν τις χώρες τους γυρεύοντας διέξοδο, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής.
Και στις χώρες υποδοχής ωστόσο, όπως είναι και η Γερμανία, γρήγορα επέρχεται μία ανώμαλη προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα. Κι αυτό, γιατί ο καπιταλισμός έχει το ίδιο πρόσωπο σε όλες τις χώρες, είτε υπάρχει κρίση είτε όχι, με χρέος και μνημόνια ή χωρίς, τόσο σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης όσο και ύφεσης. Κι αυτό το πρόσωπο είναι το ίδιο βάρβαρο, απάνθρωπο και επιθετικό προς την εργατική τάξη. Οι εκμεταλλευτές είναι παντού οι ίδιοι: οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τράπεζες, οι μεγαλέμποροι, οι μεγαλοεργολάβοι. Αυτοί αυγατίζουν τα κέρδη τους με τον ιδρώτα και το αίμα των εργαζομένων, με το δικό μας ιδρώτα και αίμα, είτε σε περιόδους υποτιθέμενης ειρήνης είτε εν μέσω πολεμικών συρράξεων.
Μια ματιά αρκεί για να καταδείξει το γεγονός, ότι παρόμοιες είναι οι πολιτικές όλων των καπιταλιστικών κρατών, στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή αλλού στον κόσμο. Το κόστος της κρίσης φορτώνεται από τα πολιτικά επιτελεία των αφεντικών, όποιο πρόσημο ή χρώμα κι αν αυτά έχουν, στις πλάτες των εργαζομένων, σε μια προσπάθεια να ελαχιστοποιήσουν τις ζημιές και να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Οι εργαζόμενοι στη Γερμανία -ντόπιοι, παλιοί και νέοι μετανάστες, πρόσφυγες- βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σκληρό αγώνα επιβίωσης. Από τη μια η ανεργία και από την άλλη οι συνθήκες γαλέρας, η ανασφάλιστη εργασία, τα άθλια μεροκάματα, η απλήρωτη εργασία κ.ά. ειδικά σε κλάδους όως ο επισιτισμός και η εστίαση. Περίπου το 43% των μισθωτών εργαζομένων σε ολόκληρη τη χώρα απασχολούνται με λεγόμενες “ατυπικές” σχέσεις εργασίας, δηλαδή σε μοντέρνα δουλεμπορικά που ενοικιάζουν εργαζόμενους (Leiharbeit), σε ημιαπασχόληση (Teilzeitarbeit), σε δουλειές έως 450 ευρώ το μήνα χωρίς ασφάλιση (Minijobs), με εκ περιτροπής εργασία, με ελαστικοποίηση της εργασίας (Flexkonto) κ.ά.
Οι μετανάστες -ιδιαίτερα οι νεοαφιχθέντες- και οι πρόσφυγες έχουν να αντιμετωπίσουν και ειδικότερα προβλήματα. Από τη μία μεριά βρίσκονται μπροστά στην πλήρη αδιαφορία των κυβερνήσεων των χωρών προέλευσης, καθώς δεν υπάρχει καμία υποδομή υποδοχής εκ μέρους τους στη Γερμανία, με αποτέλεσμα πολλοί να καταλήγουν σε κυκλώματα που πατούν αδίστακτα και απάνθρωπα πάνω στα προβλήματα και τις δυσκολίες για προσωπικό όφελος. Από την άλλη, η άγνοια της γλώσσας και των δικαιωμάτων τους, η ανασφάλεια για τη ζωή σε ξένο τόπο με τις ανάγκες να πιέζουν, κάνουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες το πλέον ευάλωτο στην εκμετάλλευση στρώμα των εργαζομένων εδώ στη Γερμανία. Οι διάφορες υπηρεσίες ευρέσεως εργασίας -στην πραγματικότητα υπηρεσίες διαχείρισης της φτώχειας και της ανεργιάς- (Bundesagentur für Arbeit, Jobcenter) όχι μόνο δε βοηθάνε, αλλά μάλιστα αποκρύπτουν δικαιώματα των εργαζομένων, των μεταναστών και των προσφύγων στη Γερμανία, πιέζοντας συχνά για δουλειές που δεν αντιστοιχούν στις δυνατότητες , τις σπουδές και την ειδίκευση του ενδιαφερόμενου και που δε μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες ούτε τις δικές του ούτε και της οικογένειάς του. Συχνά μάλιστα, το γερμανικό κράτος δεν αποδίδει στους μη Γερμανούς πολίτες όλα τα επιδόματα που δικαιούνται.
Παράλληλα, οι οικογένειες βρίσκουν μπροστά τους και το ήδη βαθιά ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα της Γερμανίας, το οποίο διαχωρίζει μόλις από την πέμπτη τάξη τα παιδιά που θα μπορούν να σπουδάσουν -σε ένα επίσης ταξικό και ελεγχόμενο από επιχειρήσεις πανεπιστήμιο- από αυτά που δε θα έχουν καν αυτό το δικαίωμα, παγιώνοντας και οξύνοντας περαιτέρω τις ταξικές αντιθέσεις για τα παιδιά των μεταναστών και των προσφύγων, ενώ τα ελληνικά π.χ. σχολεία είναι ήδη ιδιαίτερα υποβαθμισμένα και με σημαντικές ελλείψεις, τόσο σε εκπαιδευτικό προσωπικό όσο και σε υλικοτεχνική υποδομή και βιβλία.
Επιπλέον, οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν τους εργάτες διασπασμένους αξιοποιούν το ρατσισμό -συγκαλυμμένο ή φανερό- για να κρύψουν ότι για τη φτώχεια και την ανεργία φταίει το ίδιο το σύστημα. Αυτή η τακτική είναι διαχρονική επιλογή των αφεντικών που θέλουν φοβισμένους εργαζόμενους, για να έχουν στον έλεγχό τους φτηνή και χειραγωγήσιμη εργατική δύναμη.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε τις αιτίες και να δράσουμε!
Το πολιτικό προσωπικό των αφεντικών, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που είναι πιστά στο συμφέρον και τις επιταγές των αστικών τους τάξεων, ξεθεμελιώνουν ό,τι έχει απομείνει από τις τελευταίες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Αξίζει να αναφερθεί ως παράδειγμα η διαμόρφωση στη Γερμανία του πλαισίου για ελαστικές μορφές απασχόλησεις, μαζικές απολύσεις, μετακινήσεις επιχειρήσεων από χώρα σε χώρα με στόχο την αύξηση των καπιταλιστικών κερδών, ενώ στην Ελλάδα και άλλες χώρες της Ευρώπης ψηφίζονται αντεργατικοί νόμοι και μνημόνια, φέρνοντας νέους φόρους και χαράτσια για τους εργαζόμενους και νέες φοροελαφρύνσεις για τους μονοπωλιακούς ομίλους, χτυπώντας τα δικαιώματα του λαού για μόνιμη και σταθερή δουλειά, μόρφωση, υγεία, πρόνοια, σύνταξη.
Η καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού, τάχα με ανθρώπινο πρόσωπο, που τάζουν τα κόμματα του καπιταλιστικού μονόδρομου, ανάμεσά τους και τα λεγόμενα ευρωαριστερά κόμματα, δεν είναι λύση, γιατί απλά δεν υπάρχει. Οι εμπειρίες μας από διάφορες χώρες, όπως η Γερμανία (die Linke), η Ελλάδα (ΣΥΡΙΖΑ), η Κύπρος (ΑΚΕΛ) και η Ισπανία (Podemos), δείχνουν πως αυτές οι επιλογές δε λύνουν τα προβλήματα, αλλά παραπλανούν, σπέρνουν αυταπάτες για δήθεν φιλολαϊκή διαχείριση μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με τα μονοπώλια στην εξουσία και λειτουργούν σαν οχήματα χειραγώγησης των λαϊκών στρωμάτων για την επιβολή ακόμη σκληρότερων μέτρων.
Απέναντι σε αυτούς, εμείς χτίζουμε τη δική μας συμμαχία.
Η Επιτροπή Αγώνα Ντίσελντορφ καλεί όλους τους εργαζόμενους και εργαζόμενες, ανεξαρτήτως εθνικότητας, μητρικής γλώσσας, φύλου, πολιτικής τοποθέτησης. Καλεί όσους έχουν συνειδητοποιήσει ότι για μας μονόδρομος είναι η ανάπτυξη ταξικής συνείδησης και μαχητικής αλληλεγγύης μεταξύ Γερμανών και μεταναστών εργατών ή προσφύγων, ότι για τη βελτίωση της ζωής του κάθε εργαζόμενου υπεύθυνος είναι ο ίδιος μαζί με τους συναδέλφους του, τα ταξικά του αδέλφια. Ο αγώνας μας πρέπει να είναι κοινός, έτσι ώστε όλοι μαζί, ενωμένοι, να διεκδικήσουμε τα κοινά μας δικαιώματα, το ταξικό μας συμφέρον.
Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός!
Παλεύουμε για τη βελτίωση συνολικά της ζωής μας διεκδικώντας:
- Πλήρη, μόνιμη και σταθερή δουλειά, με εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, ελεύθερο δημιουργικό χρόνο, σύνταξη στα 55 για τις γυναίκες και στα 60 για τους άντρες κατάργηση όλων των δουλεμπορικών γραφείων, των «συμβούλων μετανάστευσης» και κάθε είδους μεσαζόντων που εκμεταλλεύονται τους νέους μετανάστες, φτηνή και ποιοτική λαϊκή στέγη.
- Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία και πρόνοια χωρίς επιχειρηματική δράση ένα ενιαίο, δημόσιο, δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς.
Πρέπει άμεσα, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, να προχωρήσουμε στη δράση:
- Οργανωνόμαστε στα σωματεία στους χώρους δουλειάς μας. Συμμετέχουμε μαζικά στις συναντήσεις και τις δράσεις της Επιτροπής Αγώνα. Καλούμε συναδέλφους, Γερμανούς και άλλους μετανάστες, ανεξάρτητα από την καταγωγή, τη θρησκεία, τη γλώσσα, το φύλλο και την ηλικία, να συμπορευτούν μαζί μας από κοινού στην Επιτροπή Αγώνα και στα σωματεία , τόσο με μαζικές εξορμήσεις όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
- Επικοινωνούμε και παλεύουμε μαζί με τους Γερμανούς εργάτες. Ερχόμαστε σε επαφή με άλλες Επιτροπές Αγώνων στη Γερμανία για να μαζέψουμε ιδέες και εμπειρίες και να οργανώσουμε τον αγώνα μας ακόμα καλύτερα. Διαμορφώνουμε, ο καθένας με τις δυνατότητές του, μέσα από τις δράσεις της Επιτροπής, μια πολιτιστική πρόταση με ξεκάθαρο ταξικό εργατικό χαρακτήρα.
- Στηρίζουμε μαχητικά κάθε εργάτη και εργάτρια στα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο χώρο εργασίας του, αλλά και σε άλλες πλευρές της καθημερινότητάς του.
- Βοηθάμε τους νέους μετανάστες στα πρώτα βήματά τους στους τόπους άφιξης και διαμονής, στις επαφές τους με τις γερμανικές αρχές και υπηρεσίες, στην προσπάθειά τους για εύρεσης κατοικίας και εργασίας.
Είμαστε εδώ και δεν είμαστε μόνοι!
«Την “ηθική των αφεντικών” την αντιπάθησα όσο και την “ηθική των δούλων”. Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου: Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται». (Μαξίμ Γκόρκι)
Επιτροπή Αγώνα Ντίσελντορφ 